Nöbetçi Eczaneler
Son çağda olduğumuza inanıyorum.
Bunca birikmişlik dünyaya ağır geliyor çünkü.
Kaynağı hiç tükenmeyecek gibi harcıyoruz.
Öyle de güveniyoruz.
Güven bence sevgiyle bağlantılıdır.
Sevmediğinize güvenemezsiniz.
Peki sevmekten kaynaklı bir güvense bizimki bu doğaya neden bu kadar düşmanlık ediyoruz?
Denizlerimize, ormanlarımıza yaptığımız her kötülüğün esasen kendimize yaptığımız kötülük olduğunu ne zaman anlayacağız?
***
Günlerdir yanıyoruz.
Yangınları durdurma kabiliyetinden yoksun durumdayız.
Beldeler, kasabalar cennet gibi ormanlarımız kül oldu.
Çiftlikler yandı ve yanmaya devam ediyor.
Yardım çağrısı başlatılıyor.
Diğer ülkelerden destek istemeyi itibarımıza suikast olarak görüyoruz.
Bu kadar paranoyağız.
Yangın söndürme uçağı çağırmayı milli tehdit olarak gören dev hastalıklı bir güruh yetiştirmiş olmamızın derin hüznünü de yaşıyorum.
***
Çam ağaçlarının ülkemize komplo olarak dikildiğini söyleyenler bile var.
Hadi bunu söyleyen var da buna inanların sayısı beni çok korkutuyor.
Neden olanı olduğu gibi göremiyoruz bilmiyorum?
Bu coğrafyanın insanlarının kodları bozuldu.
Bir de her yer cayır cayır yanarken farklı meselelerle hükümeti aklamaya çalışan yayın organları var.
Kimse demiyor ki, “Yangın bilinçli olarak söndürülmüyor” başka şeyler söyleniyor.
Mesela elimizdekiler yetmiyor yetmiyor!
Uçağımız helikopterimiz yetmiyor.
Ülke yanıyor birileri hala olmayan itibarını korumaya çalışıyor.
Ülke kül olsun ama biz sadece su taşıma kapasitesi olan uçak yardımı isteyince itibarımız paralansın…
Mantık çerçevesinin dışında yaşıyoruz.
Vallahi billahi bize yazık oldu.