Ben yokum…

Güzel ülkemin yorgun insanları…

Ülkede bir yılda yaşadığımızı Avrupa’da 15-20 yılda yaşamıyorlar.

Bir gün doğa felaketleri, diğer gün kriz, bir sonraki gün tutuklamalar, bir sonrasında yasaklar, her gün çarşı Pazar yangını…

Bitmiyor.

Türkiye’de yaşamak, yaşamını sürdürmek hiç bu kadar zor olmamıştı.

En azından 30’lu yaşlarına gelen ben, böyle bir dönem yaşamadım.

Eskiden yağ kuyrukları varmış.

O zaman para varmış yağ yokmuş.

Şimdi ton ton yağ var para yok.

Paranın kıymeti yok.

***

Son 5 gündür İzmit Sanayi’deyim.

Sadece market Pazar yanmıyor.

Her sektörde vatandaş ağır yükün altında presleniyor.

Geçen sene 50’ye aldığınız bu sene 500 dayanmış.

Ustam, “1 yıldır arabaya para harcamadın 1 haftada acısını çıkardık” dedi.

Birlikte güldük.

Ama benim için acıyordu.

Parçalar hep döviz üzerinden alındığı için İzmit Sanayi’ye giren Allah’a yaklaşıyor.

Dua ediyor.

Hesaplarının rast gitmesini istiyor.

***

Diğer yandan Kocaeli gündemi…

Önceki yazılarımda da değindim.

Ben Kocaeli Büyükşehir Belediyesi ve İzmit Belediyesi’nin kavgalarından çok sıkıldım.

İncir çekirdeğini doldurmayacak bahanelerle kent gündemi haftalarca meşgul ediliyor.

Ya da benim tahammülüm az, bu da olabilir.

Genel olarak ben şiştim, yoruldum, sıkıldım.

Sevgili ortağım Uğur Enç (Tatili sevmez, hep çalışmak ister. Öyle söylüyor da ben pek inanmıyorum) bu yıl iyi gezdi.

Yurt dışına falan da gitti.

Sonra kürkçü dükkanına döndü.

Şimdi sıra bende.

Ben kendimi yenileyip dönmek üzere 2 Eylül itibariyle tatile çıkıyorum.

Ay ortalarında gelmeyi planlıyorum.

Bu vesileyle tüm tanıdıklara sesleniyorum:

Beni aramayın.

Ararsanız da açmam.

Beni merak etmeyin.

Haber varsa Uğur’a ulaşın.

O konuşmayı daha çok seviyor.

Ben gidiyorum.

Esen kalın…