Değmez

Yılmaz Erdoğan Hepsi Bu şiirinde şöyle diyor;

“…

şimdi ölüm bile yetmiyor

acılarımızı tartmaya

dostlar

alıngan bir sahili pinekliyorlar

bir merhabayı bıçaklar gibi artık

selamlaşmalar

…”

Ben her ölüm haberinin ardından tartımı çıkartırım ortaya.

Hiç bitmeyen hesaplar yaparım kafamda.

Kendi ölümümü hayal ederim.

Çocuğumun benim ardından neler konuşacağını, beni nasıl hatırlayacağını düşünürüm.

İnsanların aklında nasıl kalacağımı anlamaya çalışırım.

*

Hiçbir şeyin önemi kalmaz aslında benden sonra.

Ne yaparsan yap iki kuşaktan öteye gitmez ismin.

Çok topluma mal olmuşsan belki birkaç kuşak daha fazla.

Bütün dertlerin, sıkıntıların ve acıların önemi kalmaz.

Ne yaşarsan yaşa, hayat sadece o anda.

Musalla taşına uzandıktan sonrası yok.

*

Cahit Sıtkı Tarancı Ben Ölecek Adam Değilim şiirinde şöyle der;

“…

Ya nasıl dururum olduğum yerde,

Öyle upuzun yatmış,

İki elim yanıma getirilmiş,

Hareketsiz,

Sükûta râm olmuş;

Sanki devrilmiş bir heykel?

Ellerim ne der sonra bana?

Soğumuş kalbime ne cevap veririm?

…”

Ne zaman bir dostumu kaybetsem bu satırlar gelir aklıma.

Tarancı gibi düşünürüm biraz tersten.

Kimse ölmeyecekmiş, hiçbir tanıdığa veda etmeyecekmişim gibi gelir.

Bu sebeple her ölüm haberi çok ağırdır benim için.

Öylece yatan bir dostuma ne diyebilirim?

Nasıl veda edebilirim?

Daha 2 gün önce sarılmışız, kucaklaşmışız…

Yıllardır bu sebeple cenazelere katılamam.

Bir dostu kaybettiğim gün içime kapanırım.

Çıkarırım terazimi kendimi tartarım.

Bugüne kadar nasıl yaşadım, bugünden sonra nasıl yaşayacağım düşünürüm.

Gün içerisinde sık sık bir daha göremeyeceğim dostumla yaşadığım anılar gelir aklıma.

Hüzünlü bir tebessüm kaplar yüzümü.

Bütün gün hiçbir şey yapamam.

Odadan odaya gezerim.

Kimseyle konuşamam.

Acımı yaşarım içimde.

Yalnızlığımda kendimle sohbet ederim bolca.

*

Bugün bir kent beyefendisi, bir ağabey ayrıldı aramızdan.

Şanbaz Yıldız herkes için bir şeydi.

Benim için çok iyi bir dosttu.

Ağabeydi.

Gidenin ardından ne söylesek havada kalacak.

Hepimiz Şanbaz Yıldız’ı tanırdık, iyi bilirdik.

Mekanı cennet olsun.

Işıklar yoldaşı olsun.

*

Bir gün hepimiz yatacağız o mermerde.

Aşinalardan ayrı düşeceğiz.

Çıkarın siz de tartınızı.

Değmez hiçbir acıya görün.

Küskünlükler, kırgınlıklar, kavgalar boşuna.

Bir göz açıp kapamadır hayat.

Değmez bu yangın yeri, hiçbir şeye değmez…