Nöbetçi Eczaneler
Haber okuyanlar, gündemi takip edenler görüyordur:
Kocaeli’de her gün intihar, intihar girişimi, cinayet, hırsızlık, dolandırıcılık, iş kazası, kadına şiddet, ekonomik durumun berbatlığını anlatan haberler…
Ben genel olarak soğukkanlı bir insanım.
Çevremde yaşananlara tepkilerim büyük büyük olmaz.
Bir kaza, cinayet, intihar beni çok etkilemez.
Çünkü sayısız, cansız insan gördüm.
Birçok derde tanıklık ettim.
Ağır ceza duruşmalarında türlü türlü davalara girdim.
Bunların birçoğunu haberleştirdim.
Yine birçoğunu ise toplumun akıl sağlığını tehlikeye atmamak için yazmadım.
***
Yani olumsuzluklara hem kişisel yaşadıklarım hem de içinde bulunduğum meslek nedeniyle antrenmanlı sayılırım.
Ancak son günlerde gündemden, yaşananlardan her şeyden olumsuz etkilendiğimi hissediyorum.
Yaşananların yükünün omuzlarıma çöktüğünü görüyorum.
Ülke genelinde ağırlıklı çoğunluğun da benim gibi hissettiğini görüyorum.
Başlı başına büyük problem olan ekonomik sorunlara, toplumsal sorunlar ya da toplumsal cinnetler de eklendi.
Zaten her şey birbirine bağlıdır hayatta.
Baskıcı yönetim, bozuk ekonomi, toplumsal cinnet…
Bunları birbirinden ayıramayız.
Olumlu bir haber göremez olduk.
Varsa da bunca olumsuzluğun içerisinde yok olup gidiyor.
4 yanlışın 1 doğruyu götürmesine hep kızarım ancak bugünlerde 1 doğrunun esamesi okunacak gibi değil.
***
Bakın yazdan sonra Bağımsız Kocaeli’nin ana sayfasını gezinin.
Ne anlatmaya çalıştığımı daha net göreceksiniz.
Bunca sorunun ve kaosun arasında insanlardan mutlu olmasını nasıl bekleyeceğiz.
İnsanlar sokaklarda artık gülmüyor.
Herkesin yüzünde bir endişe.
Bunu söylediğimde kaymaklı olanlar yani; aylık 15 -20 bin üzerinde geliri olanlar hayretle yüzüme bakıyor.
Kusursuz hayretleri bende hayret uyandırmıyor oysa…
Ama insan deneyimlemediği acının şiddetini bilemediği gibi yaşamadığı yokluğun da neye karşılık geldiğini ölçemez.
Evet halimiz bugünlük bu kadar.
Yarın görüşmek dileğiyle…
Her şeyin güzel olduğu zamanlar hayal gibi. Gerçekten eğlendiğimiz guldugumuz ekonomik zorluklara ragmen yasamdan keyif aldigimiz yıllar çok geride kalmış gibi. Bazen o duygulari tekrar hissetmeye calisiyorum, yasamaya, animsamaya çalışıyorum ama belli belirsiz sanki biz yaşamadık gibi. Her şey sahiden güzel mi ha bir bakalım bu soruya. Yollayalım kendinlmizi en son gercekten hzuur icinde ne zaman uyuduk ne zaman aklımızda kırk tilki olmadan öylece akışta kalabildik ne zaman her seyimiz olmasa bile elimizdekilerle mutlu olduk cevap vereyim hatırlamıyorum… Tek bildigim 2000binlerde eglenebildigim eski kiyafetlerle takas usuluyle birbirimize destek oldugumuz o yıllarda mutlu olduğum. İste bu kadar gerideyim sayin yazar üzgünüm. ..