Mutluluk Çubuğu

“Mutlu olmak varken bu dünyada
geceler geldi dayandı kapımıza
olduk acımızla sarmaş dolaş
bekledik düşümüzle koyun koyuna”

A. Kadir mahlasıyla bu dizeleri yazan İbrahim Abdülkadir Meriçboyu.

Dizeleri zihnimize kazıyan ise Ezginin Günlüğü’nün seslendirdiği o güzel parça.

Edebiyat elbette her daim önceliğimiz ancak bugünkü konumuz edebi bir içerik değil.

TÜİK’e göre Kocaeli Türkiye’nin en mutlu 25 şehrinden biri değil.

Zaten hepi topu 81 şehir var.

İlk 25’e giremiyorsak vay bizim halimize.

*

Kocaeli Büyükşehir Belediye Başkanı Tahir Büyükakın göreve ilk geldiğinde “Mutlu Şehir Kocaeli” sloganını öne attı.

Bu sloganı kurumsal bir hale getirmek için çabaladılar.

Otobüslere, billboardlara, duvarlara yazıldı bu slogan.

Ancak olmadı.

Kocaeli mutlu bir şehir olamadı.

TÜİK söz konusu listeyi bireylerin mutluluk, umut, temel yaşam alanlarındaki genel memnuniyeti ve bu alanlardaki kamu hizmetlerinden memnuniyetini ölçerek hazırlıyor.

Yani Kocaeli’deki bireylerin umudu yok.

Kocaeli’deki bireyler kamu hizmetlerinden ve genel yaşam alanlarından memnun değiller.

Bunu ben değil, TÜİK söylüyor.

Ben söylesem topa tutarlar.

Başlarlar anlatmaya.

Sekapark’tan girerler Diriliş Kampı’ndan çıkarlar.

Anlatırlar da anlatırlar.

Tramvaydan bile söz edenler çıkabilir.

Tramvay İstanbul’dan yüz yıl sonra kentimize gelmiş.

Buna aldıran olmaz.

Hadi İstanbul Avrupa’nın başkenti konumunda.

Konya’nın tramvayını bile görmezler.

*

Bu kenti 15 sene boyunca İbrahim Karaosmanoğlu yönetti.

Bu kent nasıl mutlu olsun?

Ruhsatı olan barcıların işyerlerini yıktılar.

Barcılara yeni yer göstermediler.

Ekmek teknelerini, işlerini ellerinden aldılar.

O barcılar nasıl mutlu olsun?

Bu kentin büyük bir bölümünü, fabrika işçilerini asgari ücretle çalışmaya mahkum ettiler.

Bu kentin işçileri nasıl mutlu olsun?

Ağaçları kestiler, dereleri kirlettiler, körfezi petrole boğdular, fabrika bacalarından zehir kustular.

Bu kentin çevrecileri nasıl mutlu olsun?

Ev kiraları 1.000 TL’ye ulaştı.

Faturaların toplamı 500 liradan fazla.

Yol, okul, yemek masrafları cabası.

Bu kentte yaşayan insanlar bu kadar gider varken nasıl mutlu olsun?

Kocaeli Türkiye’nin en pahalı kentlerinden biri.

Burada yaşamak aslında büyük bir lüks.

Bu lüksün çarkları içerisinde fakir halk un olup eziliyor.

“Ekilir ekin geliriz, ezilir un geliriz, bir gider bin geliriz!” demiş şair.

Bu kentin ovalarında artık çelik sanayii var.

Bu kentin ekinleri Hyundai’nin ses bombası sayesinde sanayi tesislerinden uzaklaşan dolu bulutlarının etkisinde kalıyor.

Her yağış bir facia çiftçi için.

Mazot olmuş bilmem kaç lira.

Bu kentin çiftçisi nasıl mutlu olsun?

*

“Mutlu şehir Kocaeli” demek kolay.

Ama mutluluk sloganda değil, insanda bitiyor.

İnsanı mutlu edemedikten sonra gerisi hikaye.

Tahir Büyükakın’ı anlıyorum.

Kocaeli’yi bir marka haline getirmek istiyor.

Bu sebeple şehrin mutlu olmasını istiyor.

Henüz 1 yılını doldurdu.

15 yıllık bir enkaz var karşısında.

Bu enkazı kaldırabilecek mi, bu şehri mutlu edebilecek mi emin değilim.

Bu kentin mutluluğu için bir mutluluk çubuğu şart.

Bu çubuk ne Gebze bölgesine yapılan metroda gizli ne de 100 yıl sonra merhaba dediğimiz tramvayda.

Bunlar sadece yara bandı olur.

Yaraya şifa vermez.

Tahir Büyükakın ve ekibi bir an önce yaraya merhem olacak projeleri gündeme getirmeli.

Kentin yaşam kalitesini artırmalı.

Bunun için öncelikle işsiz bırakılan barcılar için adım atılmalı.

Ardından çevreyi korumak için önemli adımlar atılmalı.

Kent merkezinde ve çevresindeki yeşil alanlar artırılmalı.

İnsanlar yeşili görmek için araçlarıyla saatlerce yol kat etmek zorunda kalmamalı.

Ve bunlarla beraber bu kentin çiftçisi için harekete geçilmeli.

Çok değil 15-20 öncesine kadar çevre illere kamyon kamyon ürün gönderen, tarımsal üretimde parmakla gösterilen kentimizde tarımsal üretim yeniden teşvik edilmeli.

Belki de Ovacık’ta olduğu gibi Kocaeli Büyükşehir Belediyesi örnek ekimler yapmalı.

Ankara’da Mansur yavaş dönüm dönüm arazileri işlemeye başladı.

Kocaeli’de neden olmasın?

Kocaeli Büyükşehir Belediyesi’nin ekebileceği, üretebileceği hiç mi arazisi yok?

Sadece halk ekmekte fırıncılara aracılık edip ekmek fiyatını bir nebze olsun düşürmek olmaz.

Kocaeli Büyükşehir Belediyesi ekmek de üretmeli.

1 liradan daha ucuza ekmek vatandaşla buluşturulmalı.

*

Belki çok aykırı düşünüyorum.

Belki günümüz koşullarından yahut AKP belediyeciliğinden birkaç yüz yıl öteye düşüyor hayallerim ama mutluluğun çaresinin üretimde olduğundan eminim.

Üreten, belediyeye gelir sağlayan ve vatandaşına istihdam olanakları yaratan Büyükşehir’in yönettiği bir kent mutlu olabilir.

Sadece raylı sistemle ulaşım sağlamak mutluluk için yeterli değil.

Kocaeli mutlu olacaksa üretmeli.

Kocaeli’nin mutluluk çubuğu üretimde gizli.

*

Hoş ben bunları yazıyorum da ilk 25’te yer alan şehirlerin hepsi üretiyor mu?

Hayır.

Sakarya ve Bayburt bile listede.

Onlar nasıl bu listeye girdiler bilmiyorum.

Eminim Kocaeli Büyükşehir Belediyesi yakın zamanda bu listeyi ve listeye giren şehirleri inceleyecek, listeye girmek için adımlar atacaktır.

Mutlu şehir Kocaeli sloganı halen dört bir yanımızdayken bu sloganın gerçekçiliğini yitirmemesi için acele etmeleri gerekir.

Bu acele içerisinde üretimi de öncelerlerse ne mutlu bize.